Kataloński malarz, rzeźbiarz i ceramik. Uczył się w szkole handlowej (zgodnie z wolą rodziców), studiując jednocześnie w szkole sztuk pięknych. Po zakończeniu nauki podjął pracę jako księgowy. Kiedy przeszedł poważne załamanie nerwowe, rodzice ustąpili i pogodzili się z tym, że będzie on kontynuował karierę artystyczną.

Początkowo Miró tworzył w różnych modnych stylach - głównie fowistycznym i kubistycznym. W 1920 r. kilkakrotnie odwiedził Paryż, a rok później osiedlił się tam na stałe. Poznał Pabla Picassa, Wasilija Kandinskiego i wielu innych znanych artystów. W 1924 r. dołączył do surrealistów z kręgu André Bretona. Styl Miró skrystalizował się z początkiem lat 30. XX wieku. Składają się nań żywe kolory połączone z uproszczonymi formami, kojarzącymi się z rysunkami pięcioletniego dziecka. André Breton – twórca surrealizmu – nazwał Miró „najbardziej surrealistycznym spośród nas wszystkich”.

W 1947 r. wyjechał po raz pierwszy do Stanów Zjednoczonych, gdzie miał kilka monograficznych wystaw, m.in. w Museum of Modern Art w Nowym Jorku. W 1954 r. roku Miró zdobył nagrodę na Biennale w Wenecji. W 1959 r. wziął udział w wystawie Hołd surrealizmowi wraz z Enrique Tábarą, Salvadorem Dalim i Eugenio Granellem. Od lat sześćdziesiątych należy – obok Salvadora Dali i Pabla Picassa - do grona najbardziej utytułowanych i znanych artystów.

W roku 1968 r. Miró uzyskał doktorat honoris causa Uniwersytetu Harvarda, a w 1979 r. – Uniwersytetu Barcelońskiego. W 1968 r. ukończył dwie duże kompozycje ceramiczne dla siedziby UNESCO w Paryżu – Ścianę Księżyca oraz Ścianę Słońca. W 1972 r. powstała Fundacja Joana Miró – muzeum sztuki współczesnej poświęcone jego twórczości. W 1974 r. stworzył gobelin dla World Trade Center w Nowym Jorku, który zdobił wnętrze budynku do chwili zniszczenia podczas ataku terrorystycznego - 11 września 2001 r. W 1980 r. Artysta otrzymał Złoty Medal Sztuk Pięknych z rąk króla Hiszpanii Juana Carlosa.